پارسیان هند

۱۴۰۰ سال پیش بود؛ که اعراب مهاجم به حکومتی که از یک طرف درگیر جنگ داخلی و از سوی دیگر در جنگ با رومیان بودند؛ تاختند و در نخستین جنگ یعنی پل شکست خوردند اما این پایان کار نبود، و در جنگ قادسیه؛ تیسفون، پایتخت و عراق و در نبرد نهایی؛ جنگ نهاوند کار را تمام و ایران بدون حکومت شد و تا سال ها هیچ حکومت ملیی نداشت. در این میان اشراف ساسانی و اشکانی؛ که قبلا در حال جنگ با یکدیگر بودند؛ راه فرار را در پیش گرفتند، عده ای از طریق دریا به هند و عده ای از راه هرات به چین رفتند. آن هایی که به چین رفتند؛  در جمعیت چین حل شدند و اثری از آن ها باقی نماند.  اما آنهایی که در هندوستان اقامت گزیدند، با تغییر زبان، و حفظ دین زردشتی تا به امروز توانستند باقی بمانند و ثروتمندترین افراد هند شوند. می خواستم از این متن دو نتیجه بگیرم: یکی که حکومت داران تمام ادوار تاریخ همیشه بیشترین نفع را از سهم حکومت می برند اما در مواقع اضطراری، هموطنان خود را با مشکلات رها می کنند و مورد دوم دولت ایران میتوانست از پتانسیل آن ها برای برای بهبود کشور استفاده کند همانطور که آن ها هند را به سومین اقتصاد جهان بعد از ایلات متحده و چین، با وجود جمعیت محدودشان رساندند آیا در مورد ایران نمی توانستند کاری کنند و نمی شد اندکی به آنها و اعتقاداتشان احترام گذاشت.؟؟؟ ... . .