تاسیس بلوار مدرس

نخستین جرقه تاسیس آن در سال 1337 می خورد که دولت وقت تصمیم می گیرد که فرودگاه قدیمی شیراز را در فلکه فروگاه اول جاده بوشهر تخریب و فرودگاهی مدرن تر را جایگزین آن گرداند. در شرق شیراز قبلا در محل کنونی بلوار مدرس؛ روستاهایی مانند شاهیجان و پودنک وجود داشت. در سال 1339 با دستور شاه این فرودگاه افتتاح می شود اما جاده ورودی آن که به جاده فرودگاه شهرت داشت، همچنان خاکی می ماند تا در زمان مهندس پیراسته فر وزیر کشور وقت که به استانداری فارس رسیده بود. در سال 1344 این جاده آسفالته و فلکه ای در آن تاسیس می شود و دو سال بعد پارک ولیعهد در روبروی درشکه خانه که به علت آب زیاد محل چرای اسبان و سپس درشکه خانه شده بود؛ تاسیس می گردد. در همین زمان دومین پمپ بنزین شیراز هم تاسیس می شود که همین چند سال پیش تخریب شد. این جاده چهاربانده تا زمان انقلاب بلواری تشریفاتی بود و غیر از ساخت کوی فرح که برای کارکنان آموزش و پرورش ساخته شد و پارک جنگلی که قرار بود در نزدیکی مهمانسرای جهانگردی تاسیس شود و کارخانه زیمنس اجازه ساخت هیچ خانه ای را در آن نمی دهند. هم چنین این دو باند کوچک تر برای افراد عادی در زمان ضرورت و کاهش ترافیک ساخته شده بود. در زمان آسفالت شدن آن دو برابر اکنون درخت در اطراف وجود داشت و در وسط بلوار دو برابر نخل و تعداد کثیری سرو قرار داشت و هم چنین گل هایی وجود داشت که هر کدام در یک فصل گل می داد اما بعد از انقلاب چون ساخته طاغوت آن را می دانستند تمام آن ها را ریشه کن کردند. در انتهای بلوار مدرس فلکه گل سرخ بود که داستانی داشت. خسرو گل سرخی که فردی شیرازی و کمونیست بود چند بار تلاش کرد تا شاه را ترور کند، اما بار آخر دستگیر شد و شاه او را بخشید به شرطی که توبه نامه ای بنویسد اما نپذیرفت و اعدام شد و نام او بر آن فلکه ماند. در اطراف فلکه هم پارک جنگلی بزرگی بود که تمام درختان آن قطع شد. از ملکه انگلستان تا پادشاهان و نخست وزیران و رئیس جمهوران از این خیابان به خیابان زند منتقل و به مراسم های مختلف از جمله جشن هنر فرستاده می شدند و مردم زیادی هم در اطراف بلوار معمولاً به استقبال مهمانان می آمدند. این جاده بعد ها به جاده پایگاه شناخته می شود زیرا پایگاه نیروی هوایی و خانه های سازمانی آن در ان جا ساخته می شود و بعد از انقلاب به نام بلوار مدرس شناخته می شود.